ROZDZIAŁ 38

- Pit? Pogięło cię? Wiesz, która jest godzina? – spytał Bartek.

- Tak, Bartoszu wiem, ale ta sprawa jest niezwłoczna.

W tym momencie Kurek spojrzał na mnie.

- No dobra, wpuszczam cię, ale tylko dlatego, że Anka mnie o to poprosiła.
Wszyscy siedząc na łóżku wsłuchiwaliśmy się w problem Piotrka.

- A więc o co chodzi? – zaczęłam.

- O moje serce, znaczy o moją dziewczynę. – zaczął się plątać w słowach.

- A możesz jaśniej? – ziewnął Bartek.

- Bo moja kochana, najukochańsza Olunia cały czas mi mówi, że ja nie okazuję jej miłości i że ona tak naprawdę nie wie, czy ja ją kocham. – spoglądał cały czas na kołdrę.

- Pit? Ale, ty chyba ją kochasz? – zapytałam.

- Jasne że tak.

- No to weź ją zabierz na kolację, daj kwiatka. – w tym momencie Bartek położył mi się na brzuchu.

- Nie radziłabym.

- Dlaczego? – spojrzał na mnie Nowakowski.

- To może tylko pogorszyć sytuację. To musi być coś od serca… - zamyśliłam się.

- Czyli? – dopytywał Pit.

- No nie wiem, może weź jej jakąś piosenkę zaśpiewaj,  napisz wiersz czy coś.

- Dobry pomysł… A pomożecie mi coś skomponować? – spytał błagalnym tonem.

- O nie, nie z tymi sprawami to już do Winiara i Igły. – rzekł Bartosz.

- Ale oni mi kazali przyjść do was…

- Pit, naprawdę ja nie umiem pisać wierszy… - mówił Bartek prawie zasypiając.

- No a ty? – Nowakowski zwrócił się do mnie.

- Ja tym bardziej.

Długo się zeszło zanim przekonaliśmy Pita, żeby poszedł do Ignaczaka. Gdy ostatecznie wyszedł z pokoju, położyliśmy się dalej spać. Od razu wtulona w Bartka zasnęłam.

PERSPEKTYWA IGŁY:

- Ci cali Kurek i Anka to mądre bestie. – zwróciłem się do Winiara, gdy znów do mojego pokoju wszedł Pit.

- I co wymyślili coś? – spytał Ziomek.

- Muszę na jutro napisać wiersz i wy mi w tym pomożecie. – zwrócił się do nas Pit.

- Koniecznie na jutro? – spytałem.

- Koniecznie. Jutro przyjeżdża Ola, moja kochana Olunia. – tupnął nogą jak małe dziecko.

- No dobra dawaj jakąś kartkę. – powiedział Winiar.

- Panowie, zaraz zaraz, ale na trzeźwo to to raczej nie pójdzie. – uśmiechnąłem się do Ziomka.

- Otóż to. – pokiwał głową Łukasz.

- Ja to jedynie mogę was poczęstować marsjankami. – podrapał się po głowie Nowakowski.

Po chwili skombionowaliśmy dwie butelki czystej.

 DWIE GODZINY PÓŹNIEJ:

- Ale myślisz, że jej się spodoba? –wybełkotał Pit.

- No będzie po prostu oszołomiona. – wypiłem ostatni kieliszek trunku.

Po jakiś 10 minutach wszyscy położyliśmy się spać.

PERSPEKTYWA ANKI:

Wstałam o 7.30. Bartka już nie było. Na poduszce leżała jakaś karteczka:

,, Ledwo co poszedłem na trening, a już tęsknię. Kocham cię. Bartek’’

Uśmiechnęłam się sama do siebie, a następnie poszłam do łazienki. Ubrałam się:  http://allani.pl/zestaw/773253 . Dziś mięliśmy zagrać towarzyski mecz z Serbią. Wyszłam na stołówkę. Nikogo tam nie było, więc w spokoju mogłam zjeść śniadanie. Następnie udałam się na halę. Zastałam tam ćwiczących chłopaków. Od razu podbiegł do mnie Pit.

- Boże, tak się stresuję.

- Ale czym? –roześmiałam się. – Przecież, to tylko mecz towarzyski.

- Nie tym. No przecież dziś przyjeżdża Ola, moja kochana Olusia. – rozmarzył się Nowakowski.

- Aaaa, no to pochwal się jakie to dzieło wczoraj powstało. – powiedziałam. Do naszej rozmowy przyłączył się Igła.

- Może lepiej nie. – wyszeptał mi do ucha, tak żeby Piotrek tego nie słyszał.

- Usłyszysz za 30 minut. Przyjdź z Bartkiem do naszego pokoju.

Minęło 30 minut. Przywitałam się z Olą, która nie mogła nacieszyć się Nowakowskim. W pokoju widziałam całą reprezentację.

Po chwili Pit wyszedł na środek z jakąś kartką, a następnie zaczął recytować:

,, Tak cię kocham, tak cię lubię, że za tobą kapcie gubię. Moja piękna Aleksandro. To je imię, nie wahadło. I nie czuję, że rymuje’’.

Szczerze? Pit bardziej jak dla mnie pogrążył się tym wierszem. Po jego prze czytaniu nastała cisza. Aż w końcu przerwała ją Ola, która wstała i zaczęła bić brava. Podeszła do Piotrka i czule pocałowała. Ja jedynie spojrzałam na Igłę. Cały czas nabijał się z Nowakowskiego. Gdy uchwycił mój wściekły wzrok, momentalnie spojrzał w dół.

Po seansie wszyscy poszli na siłownię, a ja postanowiłam iść na halę, z zamiarem ,, a może coś ciekawego uda mi się sfotografować’’. Gdybym wiedziała kogo tam zastanę, wcale bym tu nie przyszła…