ROZDZIAŁ 45

- I jak się czujesz? – spytał siadając obok mnie.

- A jak ma się czuć osoba która ma pustkę w głowie, która nic nie pamięta?

- No tak, przepraszam. – Podjęłaś decyzję?

Przez chwilę jeszcze raz, ostatni raz wszystko rozważyłam. Zapanowała cisza.

,,Kiedyś najlepiej nam się rozmawiało milcząc. Teraz milczymy, bo najgorzej jest nam rozmawiać.’’

- Pojadę z tobą. Ufam ci.

Spojrzałam na niego. Nic nie mówił. Może się rozmyślił?

- No chyba, że nie chcesz… - zasugierowałam.

- Po prostu niedowierzam, że tak wspaniała kobieta jak ty zechce ze mną zamieszkać. – podszedł i mnie przytulił.

- W końcu jesteś moim przyjacielem.

,,Przyjaźń jest niezbędna. To ważne mieć kogoś, kto podnosi Cię z podłogi, włącza muzykę, polewa kolejnego kieliszka, obejmuje Cię i siedzi z Tobą aż do rana po prostu słuchając jak miotasz przekleństwami na wszystko co Cię otacza.’’

- Wojtek? Bo ja chyba musze iść do tej dawnej pracy złożyć wymówienie…

- Spokojnie, pomogę ci ze wszystkim. – złapał mnie za rękę.

Porozmawialiśmy jeszcze przez moment, a następnie Szczęsny wyszedł załatwić wszystko związane z wyjazdem.

Minęły 3 dni pobytu w szpitalu. Codziennie ktoś mnie odwiedzał, a to Magda, Kamil, mój tata, Wojtek, nawet ten Karol. Nie widziałam jedynie tego Bartka. Może to i lepiej?

PERSPEKTYWA BARTKA: 

,,Co byś czuł, gdybyś wiedział, że osoba, na która teraz patrzysz za chwile odejdzie na zawsze ? Że każdy jej gest jest ostatnim ? Że ostatni raz widzisz jej uśmiech, że ostatni raz patrzysz w jej oczy i widzisz w nich te cudowne iskierki, które zawsze dawały nadziej. Że ostatni raz możesz się do niej przytulić i usłyszeć bicie jej serca.’’

Przez te kilka dni siedziałem w szpitalu dzień w dzień. Nie mogłem jej teraz opuścić. Aż do dnia gdy wychodziła ze szpitala. Nawet jeśli ona nie chciała mnie widzieć…Odpuściłem… Wróciłem do Spały.

- Stary, zostaw już tą butelkę. – Jarski zabrał mi ją z ręki. – To że Andrea dał ci dwa dni wolnego to nie znaczy że możesz chlać ile wlezie.

- A kogo to obchodzi? Na pewno nie ją. To koniec, rozumiesz? – wymamrotałem.

,,Jak co dzień starasz się pokazywać innym, że jesteś silny. Jednak czasem nie dajesz rady oszukać samego siebie.’’

- Za dwa dni mamy mecz, musisz wziąć się w garść. Zrób to przynajmniej dla kibiców, dla nas, trenera.

Kuba zagnał mnie pod prysznic, a następnie poszliśmy na stołówkę.

Trening, niemoc, bezradność.

- Kurek, co się z tobą dzieje? Z Anką jest już dobrze, nie martw się o nią. Musisz grać dobrze, bo inaczej nie wezmę cię do dwunastki. –zaczął trener, ale mnie to mało obchodziło.

Wziąłem piłkę i zacząłem serwować. Widziałem tylko przelotne spojrzenie trenera kręcącego głową.

Spojrzałem na trybuny. Siedzieli tam Michał i Dagmara. Widać, że się kochają.

Tak bardzo za nią tęsknię.

,,Najgorszy jest moment skrajnej samotności. Kiedy zaczyna boleć widok szczęścia.’’

PERSPEKTYWA ANKI:

Wojtek miał moje rzeczy w walizkach. Od razu pojechałam do Bełchatowa, by załatwić formalności.

Trenerem był pan Jacek Nawrocki. Opowiedziałam mu wszystko. Czułam się tak jakoś lepiej. Mówił, że zawsze mogę wrócić.

,,I udowodnij mi, że w tym całym syfie nie zostałam sama.’’

Wsiedliśmy do samochodu. Pojechaliśmy jeszcze do mojego ojca, a następnie do domu Wojtka w Warszawie. Tam wsiedliśmy w taksówkę i udaliśmy się na lotnisko.

Wsiedliśmy do samolotu. Włączyłam muzykę i rozmyślałam.

Zasnęłam. Gdy się obudziłam leżałam na ramieniu Wojtka.

- Sorry. – uśmiechnęłam się.

- Jak ci się spało?

No właśnie. Znów śnił mi się ten cały Bartek. Cholera, teraz tak będzie cały czas?

- Dobrze, ale przede wszystkim wygodnie. – roześmiałam się. - Kiedy będziemy na miejscu?

- Za jakąś godzinę.

Patrzyłam w okno.  Ciągle rozmyślałam jak to będzie w Londynie. Czy może zostanę tam na stałe…?

,,Czasem wystarczy tylko się odważyć, żeby przeżyć coś wspaniałego.’’

Po godzinie wysiedliśmy z samolotu i kierowaliśmy się do domu Wojtka. Był to duży apartament. Przed budynkiem stało czarne BMW.

- I jak ci się tu podoba?

- Fajnie. – jakoś ja nie byłam tak podekscytowana jak on.

Weszliśmy do środka. Wszystko było ładnie urządzone.

- Pokażesz mi mój pokój? – spytałam.

- Myślałem, że będziemy wszystko spędzać razem. – popatrzył zdziwiony.

- Że niby spać też?

- No tak…

Usiadłam na łóżku. On zrobił to samo.

,,Bo czasem , to już mi się nie chce udawać , że jest dobrze . Chciałabym wybuchnąć płaczem i wykrzyknąć wszystko , co mnie męczy na całe gardło.’’

- Dawniej też spaliśmy razem? Znaczy… nie w tym sensie, że w jednym łóżku?  -spytałam patrząc mu prosto w oczy.

- No dla nas to było całkiem normalne… Jeśli nie  chcesz to powiedz…

- Nie no.. Jeśli tak mówisz… - zaczęłam się wypakowywać. Poszłam się przebrać : http://allani.pl/zestaw/834145

Nastał wieczór. Wybraliśmy się na spacer trochę pozwiedzać.

- Mam pytanie. Ja chyba miałam komórkę. Więc gdzie ona jest?

- A tak. – zaczął szukać w torbie.

Dał mi komórkę, a ja zaczęłam przeglądać sms`y, itd.

- Musisz teraz grzebać w tej komórce? Mam dla ciebie niespodziankę. Chodź. – pociągnął mnie za rękę.

Zawiązał mi oczy jakąś chustką. Poprowadził kilka metrów i po zdjęciu materiału kazał otworzyć oczy.

Przed sobą zobaczyłam stolik, na którym stały kwiaty, czerwone wino, jakieś jedzenie.

,,Właśnie dochodzi do mnie fakt jak bardzo byłam kiedyś szczęśliwa i jak bardzo mi tego teraz brakuje. Ludzie tak po prostu pojawiają się w naszym życiu i znikają, niby to normalnie, ale dla mnie to nie pojęte, kiedyś bliska Ci osoba staje się całkiem obca. Może to właśnie tak ma być. Z każdym nowym wyzwaniem czuję jak bardzo jestem słaba, słaba wewnątrz, czuje jak uchodzą ze mnie wszelkie chęci do brnięcia w to bagno dalej.’’

- Podoba ci się? – spytał.

- Jasne, ale nie musiałeś. – odkręciłam się i chciałam mu złożyć pocałunek na policzku, ale on przekręcił głowę i tak pocałowałam go w usta.

 Oderwałam się od niego.

- Kiedyś też , tak wyglądała nasza przyjaźń?

"Wszystko, co było dawniej, wydaje się dziwne. [...] Czasem wydaje się, że tego w ogóle nie było. Czasem wydaje się to wszystko straszne, czasem śmieszne, czasem głupie. Ale nie takie, jakie było naprawdę."

- Przepraszam…. – powiedział skruszony. – To się nie powtórzy.

- Mam nadzieję. – usiedliśmy przy stoliku rozkoszując się kieliszkami wina.

Wieczór minął w miłej atmosferze. Około 3 w nocy wróciliśmy do apartamentu.

Wzięłam prysznic i przebrałam się w pidżamę.

Wyjęłam swój telefon i zaczęłam przeglądać kontakty. Może tak mi się coś przypomni? Nagle zobaczyłam podpis: mąż.

To ja wzięłam z Bartkiem ślub? Nie czekając, wcisnęłam zieloną słuchawkę.

- Ania? To ty? – zdziwiłam się bo usłyszałam głos tego tam Karola Kłosa.

- Tak. Słuchaj przeglądałam swój telefon i twój numer miałam zapisany jako : mąż. Wyjaśnisz mi to?

- Tak. Mieszkaliśmy w Bełchatowie razem. Przyjaźniliśmy się. Śmiałaś się, że teraz to wyglądamy jak stare dobre małżeństwo.  I zaczęliśmy mówić do siebie mąż i żona. Oto i cała historia. – zaśmiał się.

- Aha. A jak czuje się ten cały Bartek? Znalazł już sobie kogoś?

Sama nie wiem dlaczego o to się zapytałam. Nie powinien cię już obchodzić! Zranił cię. Jednak te jego tęczówki…

- Żartujesz? Chodzi załamany, wścieka się na każdego… Był okres w którym pił… ale teraz stara się o niczym nie myśleć i skupić się wyłącznie na graniu. A dlaczego pytasz?

- No nie wiem, tak. Musze już iść. Pogadamy kiedy indziej. Pa.

- Pa.

 Weszłam do naszego pokoju. Wojtek leżał na łóżku i oglądał telewizję, kiedy mnie zobaczył wziął do ręki pilot i wyłączył go.

- Pięknie wyglądasz. – zmierzył mnie od góry do dołu.

- Dobra, dobra, ty już mi tak nie słódź . – uśmiechnęłam się i położyłam się obok niego. – Chce mi się spać. – zgasiłam lampkę i odkręciłam się do niego tyłem.

,, Byłam zraniona, jasne. Ale przetrwałam. Nie miałam innego wyjścia, niż ruszyć z moim życiem na przód. Bez niego.’’

******************************************************************

Witajcie;) I jest kolejny rozdział :P Poddaję go waszej ocenie ;) 

Komentujesz = motywujesz ;)