ROZDZIAŁ 48

Pół roku później :

Tak minęło już poł roku… Czy sobie coś przypomniałam? Za cholerę. Nawet nie wiecie jakie to denerwujące. Z Wojtkiem układa nam się dobrze. Utrzymuję kontakt z tatą, Karolem, Kamilem, Magdą itd. Kilka razy przyjechał do mnie tata. Chodzę na kursy fotografii, nawet wygrałam kilka konkursów. Nie traktuje tego jako pracę, lecz jako pasję, przyjemność, zapełnianie wolnego czasu. Niby wszystko w porządku, ale ciągle w moim życiu czegoś mi brak. Dziś postanowiłam iść na zakupy. Wzięłam samochód Wojtka i pojechałam do najbliższego butiku. Kupiłam : http://allani.pl/zdjecie/1204173 , http://allani.pl/zdjecie/1112014

Gdy przymierzałam bluzkę, nagle wparował ktoś do mojej przymierzalni, akurat gdy stałam w samej bieliźnie.

- Wojtek? – spytałam wkurzona.

- No witaj piękna. – pocałował mnie w policzek.

- Co tu robisz? – włożyłam bluzkę.

- No przyjechałem na zakupy.

- I przymierzasz ubrania w damskiej przymierzalni? – spojrzałam na niego z politowaniem.

- No dobra. Wziąłem sobie wolne, może pójdziemy do kina?

- W sumie, możemy. – uśmiechnęłam się.

Po chwili podeszłam do kasy. Oczywiście Szczęsny wyrwał mi zakupy i zapłacił za nie.

- Wojtek, ja mam pieniądze, nie musisz za mnie płacić, nie lubię tego.

- Wiem, ale to taki prezent. – pocałował mnie w usta.

Podeszliśmy do samochodu. Za wycieraczką zobaczyłam  mały bukiet kwiatów i jakąś kopertę.

- Jeszcze masz dla mnie dziś jakieś niespodzianki? – zaśmiałam się wyjmując list z koperty.

- Ale to nie ode mnie. – podszedł, i zaczęliśmy czytać kartkę. Tekst był w języku angielskim.

,, Kiedy się spotkamy? Tęsknie za tobą. Za wspólną nocą. Kocham cię. Twój Romeo’’.

- Co to ma znaczyć?  - spytał wkurzony piłkarz.

- Ty chyba w to nie wierzysz. To głupi żart. – zaśmiałam się i wyrzuciłam list z kwiatami do kosza.

- Może mi to łaskawie wytłumaczysz? Zdradzasz mnie, tak? Przyznaj się!

- Odbiło cię? Ciekawe z kim?

-  Pewnie z tym Andersonem. Już dawno powinienem cię przed nim ochronić.

- Możesz na mnie nie krzyczeć? Nie wiem skąd to się tu wzięło. I tłumaczę ci po raz ostatni że z nikim oprócz ciebie się nie spotykam! – wsiadłam do samochodu i dojechałam.

Co za idiota? Kto to mógł napisać?

Dojechałam do domu. Poszłam wziąć prysznic. Położyłam się na łóżku i zasnęłam.

Strach, ból, stara szopa, czyli byłam porwana. Widzę Bartka jak się całuje, szpital, krzyk, hałas.

Obudziłam się z kroplami potu na czole. Tak, wszystko pamiętam. Czyli nikt mnie nie bił. A na pewno nie Bartek. Wojtek mnie oszukał. Nie mogłam w to uwierzyć. On jest chory! I ta jego siostra… To z nią całował się Kurek. Tylko dlaczego tak mnie oszukał, wykorzystał, to że straciłam pamięć. Całe to porwanie przez Łukasza…

Poszłam do kuchni. Na kanapie siedział Wojtek.

- Dlaczego to zrobiłeś? Oszukałeś mnie.

- Kochanie, o co chodzi? – spytał jakby nie wiedział o co chodzi.

-Nikt mnie nie bił wszystko zmyśliłeś! Myślałeś że to się nie wyda?! – zaczęłam krzyczeć…

- Ale to nie tak, posłuchaj…

- Po co żebyś znów mnie omotał, oszukał? Nienawidzę cię!

- Proszę daj mi jeszcze jedną szansę. – wstał i chciał mnie przytulić.

Walnęłam go w twarz.

- Nie dotykaj mnie, brzydzę się ciebie.

- Tak? To posłuchaj całej prawdy! Wszystko wymyśliłem. Ta dziewczyna co u nas pomieszkiwała to nie jest moja siostra, tyko kochanka. Kazałem jej omotać Kurka, sam dosypałem mu do drinka jakaś tabletkę otumaniającą. A dziś ten list i te kwiaty? Tak, to ja to napisałem i tam umieściłem.

- Ale dlaczego?  -spytałam cała zapłakana.

- Żebyś musiała mnie przepraszać.  –zaśmiał się. – Sprytne, co?

Nie wytrzymałam. Poszłam po torebkę i wybiegłam z domu.

Od razu zamówiłam taksówkę i pojechałam na lotnisko.

Czyli Kurek mnie nie zdradził.. A może jednak? Przecież nie wiem co działo się potem. Muszę z nim porozmawiać. Wracam do Polski. Czuje się źle… Przez ostatnich kilkanaście miesięcy żyłam w kłamstwie.

Udało mi się zarezerwować bilet na jutro. Tylko co mam teraz zrobić? Nie mam żadnych ubrań. Wszystko zostało u Szczęsnego, a tam nie wrócę. Zostało mi tylko jedno wyjście…

- Matt?  -odebrał telefon.

- O hej, dawno się nie odzywałaś.

- Mogę do ciebie przyjechać? – spytałam szlochając.

- Płaczesz? Co się stało? Ktoś ci coś zrobił?

- Mogę? –spytałam błagalnym głosem.

- Gdzie jesteś? Przyjadę po ciebie?

- Na lotnisku.

- Zaraz będę.

Po 30 minutach ujrzałam Andersona. Opowiedziałam mu wszystko. Nic nie powiedział, tylko mocno mnie przytulił.

Wsiadłam do jego samochodu i po chwili byliśmy na miejscu. Położyłam się na łóżku, nie mogłam zasnąć… Nagle usłyszałam głos Matta.

- Mogę?

- Tak.  –ujrzałam go z kubkiem herbaty w ręku.

- Napij się.

- Dzięki – wzięłam łyk.

- Możesz u mnie zostać ile chcesz. Nie musisz już jutro wyjeżdżać.

- Muszę wszystko sobie poukładać, a przede wszystkim nie mogę tu zostać ze względu na…

- Wojtka…?

- Bartka…

- Kurka?

- Muszę wszystko mu wytłumaczyć…

- Jak chcesz, wiedz, że nie jesteś sama…

Pogadaliśmy jeszcze chwilę, a następnie zasnęłam.

************************************************************************
Kadra bez Igły.... No, no... Fajnie ;/ Komentujesz = motywujesz :D