ROZDZIAŁ 47

- Gdzie byłaś? – spytał wkurzony z wyrzutem.

- No przecież na sesji. – odpowiedziałam sięgając po jabłko ze stołu.

- Aż tyle to musiało trwać? –nadal drążył temat.

Postanowiłam powiedzieć mu prawdę. Przecież pójście na kawę to nie zdrada.

 - Byłam w kawiarni z Matem Andersonem. No wiesz z tym siatkarzem z sesji.

- Po co? Zmusił cię do czegoś, podrywał? Już ja to sobie z nim załatwię. – wykrzyczał i chciał wybiec, ale go zatrzymałam.

- Wojtek co z tobą? To tylko zwykłe spotkanie przy kawie, omawianie szczegółów.

- Nie życzę sobie żebyś się z nim widywała. Nie po to tu przyjechaliśmy… - zaczął.

- Słucham?! To ty mi będziesz wskazywał osoby z którymi ja się mogę widywać? Myślałam że chcesz żebym była szczęśliwa, ty, ja…

- Chcę… Ale nie rozumiesz że cię kocham? Nie zniósłbym tego, gdybyśmy się rozstali. Jesteś dla mnie wszystkim. – podszedł i chciał mnie objąć.

- Nie musisz wciąż tak na mnie napadać! Mam dość tych twoich wiecznych humorków. – powiedziałam i wybiegłam z domu.

Doszłam do jakiegoś parku. Usiadłam na ławce, uniosłam głowę w górę i zamknęłam oczy.

Może to ten moment. Musisz sobie przypomnieć… Kim jesteś, a przede wszystkim kim byłaś…

Nagle zaczęło padać. Popatrzyłam na tych wszystkich ludzi, którzy uciekają z powodu deszczu. Niektórzy schowali się pod parasolami… A ja? Postanowiłam, że nie będę uciekać…Nie teraz. Zaczynam nowy rozdział w swoim życiu…

Czuję jak po moim ciele przechodzi zimny dreszcz. Postanowiłam się przejść… Idąc uliczkami zobaczyłam światło samochodu… Nagle zakręciło mi się w głowie. Tak jakbym kiedyś coś podobnego przeżyła. Upadłam na ziemię przed zderzakiem auta. Patrzyłam na nie przez krótką chwilę, do czasu gdy nie ujrzałam, że ktoś z niego wychodzi.

- Śledzisz mnie? – spytałam widząc Mata Andersona.

- Wsiadaj. – podał mi rękę.

- Powiedz mi co ja takiego robię, że każdy ma mnie już dość? Nie mam siły już z nikim walczyć, rozumiesz? – wyrzuciłam z siebie.

- Nie każdy. – ukucnął obok mnie.

- Nie znasz mnie.

- Znam lepiej niż myślisz. Pada, wsiądźmy do samochodu. – powiedział i po chwili byliśmy już w środku.

- Odwieziesz mnie do domu?  - spytałam.

- Pojedziemy do mnie. Jutro cię odwiozę. Okay?

Ja mam jechać do obcego faceta? On ma przenocować obcą dziewczynę w swoim domu? Trzy razy nie, dziękujemy.

- Nie chcę zawracać ci głowy. A poza tym Wojtek…

- Nim się nie martw. Jutro. – powiedział i odpalił silnik.

Czułam się bezradna. Jeżeli tak dotychczas wyglądało moje życie…

Przymknęłam oczy i oparłam głowę o szybę. Patrzyłam na te samotne krople deszczu spadające w dół po szybie, aż zasnęłam.

- Wstawaj piękna. – ktoś głaskał mnie po policzku. Tak to ten sam człowiek, który widział mnie wczoraj po raz ostatni.

- Co ja tu robię? – spytałam ziewając.

- Zasnęłaś, z resztą nie ważne. Wstawaj, zrobiłem śniadanie. – uśmiechnął się jak tylko najładniej potrafił.

- Nie musiałeś… No dobra, musiałeś bo jestem głodna. – zaśmialiśmy się.

Zjedliśmy jajecznicę i wypiliśmy sok.

- Co wczoraj robiłeś w parku? – postawiłam sobie za cel, że się tego dowiem.

- Koniecznie musisz wiedzieć?  - spytał.

- Koniecznie.

- I nie dopuścisz?

- Na pewno nie. – pokręciłam głową.

- Wojtek do mnie dzwonił. Opowiedział mi o waszej awanturze…

- Jak to… Dlaczego mi nie powiedziałeś, że się znacie?

- Nie wiem… Znam go bardzo dobrze, miał nie jedną dziewczynę….

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Smakowało ci?  - nieskutecznie próbował wyjść z tematu.

Wstałam z łóżka i zaczęłam kierować się do wyjścia. Podziałało, zatrzymał mnie.

- No dobra. Po prostu kiedyś się z nim przyjaźniłem. Kiedyś, teraz to zwykły kolega. Miałem dziewczynę no i on się z nią przespał… I wiesz co? On nie widział w tym nic złego. – zaśmiał się.

- Aha, a ty teraz chcesz mnie przed nim chronić?

- Tak.

- Odwieziesz mnie? – spytałam.

- Tylko tyle? Nie masz żadnych wyrzutów? – spytał zdziwiony.

- Niby o co? – spojrzałam na niego.

Szczerze? Nie spodziewałam się tego po Wojtku…

Po chwili byliśmy pod moim domem. Pożegnałam się i weszłam do środka. W kuchni zobaczyłam pewną dziewczynę, która siedziała obok Wojtka.  

- Kto to jest? – spytałam na wejście.

- Moja siostra. – uśmiechnął się Wojtek, po czym dziewczyna wstała i podała mi rękę.

- Iza jestem.

-  Anka, ale czy my się przypadkiem nie znamy? – spytałam. Miałam wrażenie że gdzieś widziałam tą blondynkę.

- Na pewno nie. – od razy wstał z miejsca Szczęsny. – Moja siostra przenocuje u nas kilka dni.

- Jeśli to nie problem… - odezwała się Iza.

- Nie. – uśmiechnęłam się.

Poszłam do łazienki i wzięłam prysznic. Postanowiłam zadzwonić do Karola Kłosa. Dawno się do niego nie odzywałam…

Wybrałam jego numer. Po kilku sygnałach odebrał.

PERSPEKTYWA BARTKA:

- Karol, debilu, telefon. – krzyknąłem w stronę Kłosa.

- Odbierz, w kiblu jestem.

Spojrzałem na wyświetlacz: żona. Czyli Anka… Odebrałem.

- No Hej Karol, sorry że się nie odzywałam, ale byłam zajęta. Muszę ci coś powiedzieć… Może nie będziesz tym zachwycony, ale… jesteśmy z Wojtkiem parą… Karol? Jesteś? – rozłączyła się.

Ta wiadomość była dla mnie jak cios. Ciągle miałem nadzieję, że do siebie wrócimy, aż do teraz…

- I co kto dzwonił? – spytał Karol.

- Są razem, rozumiesz? Ja pierdolę… - schowałem głowę w rękach.

- Stary, przecież wiesz, że… - zaczął ale ja nie mogłem tego słuchać. Wybiegłem na zewnątrz. Musiałem ochłonąć…

******************************************************************************

Krótki.... wiem ;c Ale jest ;) Komentujesz = motywujesz ;D