ROZDZIAŁ 51

- Bartek, myślisz, że to ja zawiniłam? Że lekko mi tak spojrzeć tobie w oczy? – odpowiedziałam.

- Chyba znasz inną wersję…

- Nie, wiem, bo widziałam.. A co dalej się działo… To już tylko ty możesz wiedzieć…

- Nic się nie wydarzyło, dlaczego  mi nie wierzysz?

- Oszukałeś mnie. Wiesz co? Brzydzę się ciebie… Jak w ogóle mogłeś?!

Patrzył na mnie błagalnym wzrokiem, staliśmy milcząc.

- Czyli to koniec? Już nie mam szans? – spytał ze strachem w oczach.

Odeszłam bez słowa. Nie zatrzymywał mnie. Wiedział, ze muszę to przemyśleć. Nagle ujrzałam siedzącego na ławce Andersona.

- I co? – wstał i do mnie podszedł.

- Jedźmy stąd.

Jak powiedziałam tak zrobiliśmy. Pojechaliśmy do mojego domu oczywiście wspólnego z Karolem. Posiedzieliśmy około 2 godzin oczywiście opowiedziałam mu wszystko o wizycie na hali a następnie Anderson stwierdził, że musi już iść.

Pożegnaliśmy się. Podziękowałam mu za wszystko. Postanowiłam jechać do taty.

Po godzinie byłam już z powrotem. Zastałam Karola oglądającego telewizję.

- Siadaj żono. – poklepał miejsce obok siebie.

- Słucham mężu. – usiadłam obok.

- Ale co? – spytał.

- No pewnie teraz zaczniesz mi mówić, że mam wybaczyć Kurkowi, że on mnie nie zdradził…

- Jak mogłaś tak pomyśleć? Przecież ja chcę tylko, żebyś w końcu była szczęśliwa. Nie będę cię nawet do niczego namawiał. No chyba, że do tej imprezy… - zatarł ręce.

- No dobra, to powiedz chłopakom że jutro o 20.00 u nas. Może być? – spytałam, a Karol przytaknął.

Poszłam wziąć prysznic. Nuciłam sobie tą piosenkę : http://www.youtube.com/watch?v=M-6Bj5GmUH4 kiedy usłyszałam jak drzwi łazienki się otwierają.

- Karol, debilu spieprzaj.  –krzyknęłam, gdy nagle usłyszałam kobiecy głos:

- Przepraszam, kim pani jest?

Owinęłam się ręcznikiem i wyszłam z pod prysznica.

- Jestem, koleżanką Karola i mieszkam tu, to nasz wspólny dom. – wykrztusiłam z siebie.

- Koleżanką?! Czy pani sobie ze mnie kpi? Jesteśmy razem już sporo czasu i teraz coś takiego… - patrzyła na mnie z odrazą.

- Co tu się dzieje? - wbiegł Karol.

- Kto to jest?! – krzyknęła tamta dziewczyna.

- Moja znajoma, fotograf Skry, przecież mówiłem ci, że te mieszkanie nie jest tylko moje.

- Ale nie powiedziałeś że ona jest taka ładna i młoda… - zmierzyła mnie od góry do dołu.

- To jest Ola, moja dziewczyna. – przytulił dziewczynę Kłos.

- Anka. – podałam jej rękę, ale ona nie odwzajemniła gestu.

- Ola. A ty będziesz mi się jeszcze dużo tłumaczył.  – powiedziała  i wyszła z pomieszczenia.

- Przepraszam, jeszcze dziś znajdę sobie jakieś inne mieszkanie. – powiedziałam.

- Chyba zwariowałaś. Olką się nie martw. Zazdrosna o mnie jak zawsze. – roześmiał się.  - Udobrucham ją jakoś. – stwierdził i wyszedł.

 Mięliśmy z Karolem oglądać jakiś film, do czasu gdy do pokoju nie wparowała ta cała Ola.

- Słońce, może zjemy kolację tylko we dwoje? – spytała i usiadła Karolowi na kolanach.

Nawet nie wiecie jak ja się wtedy czułam. Gdyby wzrok mógł zabijać ta Olka leżała by zabita przez Karola.

- No w sumie i tak miałam iść na zakupy. – wstałam ale Kłos mnie zatrzymał.

- O 22.00 w nocy? – roześmiał się. – Zjemy we trójkę. Też będzie romantycznie. – poruszył charakterystycznie brwiami, co wywołało u mnie wybuch śmiechu.

- To życzę smacznego. – powiedziała Olka i wyszła.

- Idź za nią. – powiedziałam do Karola.

Zero reakcji.

- No idź! – krzyknęłam aż w końcu wykonał moje polecenie.

Nagle dostałam sms`a:

,, Śpisz? Bo ja nie mogę zasnąć…

                                                          Matt.’’

,, Nie.. Też jakoś nie mogę… Jak chcesz to wpadaj do mnie ;) ‘’

,, Przekonałaś mnie :P’’

Nagle usłyszałam dzwonek drzwi. Poderwałam się z kanapy i poszłam otworzyć.

- To jak skusisz się na lampkę wina? – w drzwiach ujrzałam Andersona.

Oparłam się o futrynę i zaczęłam się śmiać.

- Nie przywitasz się ze mną? – podszedł i pocałował mnie w policzek.

- Wejdź.  – wpuściłam go do środka.

Usiadł na kanapie, a ja poszłam po kieliszki. Jak się okazało, on także poszedł za mną.

- Śledzisz mnie? Poszłam tylko po kieliszki. – roześmiałam się.

- A jakbyś mi oknem uciekła?  - spytał z powagą.

- Całkiem dobry pomysł. – przytaknęłam.

Nagle podszedł do mnie i zaczął całować mnie po szyi.

- Co to ma znaczyć?  -spytałam nie reagując na to co on wyrabia.

- Przepraszam, ale dłużej tak nie mogę.

- Jak?...

- Bo widzisz… - i  w tej chwili z ręki upadł mi kieliszek na podłogę.

- Uważaj nie skalecz się. – odezwał się Matt, gdy zaczęłam sprzątać szkła.

- No i wykrakałeś. – od razu polał się wodospad krwi z ręki.

- Jedziemy do szpitala, musi ktoś to obejrzeć.

- To tylko zwykłe skaleczenie.  –ucisnęłam ranę chusteczką.

Krew nie przestawała lecieć.

- Bierz torebkę i jedziemy.

Nie odpuścił. Dla świętego spokoju wolałam jechać już do tego szpitala.

Po godzinie byliśmy już w domu. Lekarz kazał mi nie nadwyrężać ręki. Zrobił mi opatrunek z bandażu .Ne było to nic groźnego, gorzej by było, gdybym przerznęła sobie żyły…

Postanowiłam, że Matt przenocuje u mnie. Nie puszczę go samego w nocy .

- To gdzie będę spał?  -spytał wchodząc do mojego pokoju.

 - No tu. – wskazałam na łóżko - Ja prześpię się na podłodze.

- Nie pozwolę na to. Ja śpię na podłodze.

- Jak chcesz. – wzruszyłam ramionami.

Zrobiłam mu posłanie na podłodze, a sama położyłam się wygodnie w łóżku. Nie minęło 5 minut a usłyszałam jakiś szmer.

- Anderson wypieprzaj. – krzyknęłam, gdy zobaczyłam, że wpakował mi się do łóżka ( nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało, ale cóż ;))

- Oj jesteśmy dorośli, a ja nie jestem jakimś napalonym zboczeńcem. – roześmiał się.

- No dobra, ale raz mnie dotkniesz, a w trybie natychmiastowym spadasz stąd.

Gdy zasypiałam poczułam  jego ręce na swoich biodrach. Nie wiem dlaczego, ale nie przeszkadzało mi to. Od razu zasnęłam.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Obudziłam się o 7.00. Chciałam wstać, ale coś mi to uniemożliwiało. A raczej ktoś… Matt leżał wtulony w moje brzucho. Nie miałam serca go budzić… Patrzyłam tak na niego kilkanaście sekund.

- Nie musisz mi się tak przypatrywać… - wymamrotał.

- To nie śpisz? – spytałam zdziwiona.

- Już dobre kilka minut.

- Zastanów się nad zmianą zawodu na aktora. – roześmiałam się.

- Cii… Jeszcze kilka minut. Nawet tu wygodnie. – powiedział a ja wymierzyłam mu cios poduszką w twarz.

- Ej, no ty zołza. – powiedział łamaną polszczyzną, a ja wybuchłam śmiechem.

- Tak nabijaj się. – udał że się obraził i przekręcił się do mnie tyłem.

- Oj no wiesz, że przecież ja cię bardzo lubię, a jak kogoś lubię to się z tego kogoś nabijam. – roześmiałam się.

- To teraz  udowodnij mi że mnie bardzo lubisz. - zaczął prowokować Anderson.

Przytuliłam się do niego i tak leżeliśmy dobre klika minut.

- Zasnąłeś? – wyszeptałam mu do ucha.

- Niech ta chwila trwa wiecznie. – powiedział, a zabrzmiało to niemal romantycznie.

W tym momencie zepchnęłam go z łóżka.

- Nieczuła zwierzyna. – wstał z podłogi.

- Ej, wypraszam sobie. I jeszcze coś. – wstałam z łóżka.

- Co? – spytał znudzony.

- Robisz śniadanie. – popędziłam do łazienki.

Słyszałam jedynie jego śmiech.

Nagle na kogoś wpadłam z zza zakrętu.

****************************************************************************************

Tak, wiem że zabijecie mnie :D Zła ja :P w tym momęcie.. xD KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ ;d