ROZDZIAŁ 49

Obudziłam się i od razu w oczy rzuciły mi się walizki stojące obok łóżka. Podeszłam bliżej i zobaczyłam moje rzeczy. Przebrałam się : http://allani.pl/zestaw/836891 i od razu poczułam zapach naleśników, które pokierował mnie do kuchni. Ujrzałam tam Andersona stojącego przy kuchence gazowej w fartuszku nakładającego ciasto naleśnikowe na patelnię. W tle usłyszałam jakąś muzykę. Patrzyłam tak na niego kilka sekund do czasu aż nie zaczął śpiewać do widelca. O mało co nie wy buchnęłam śmiechem.

- W tej siatkówce to ty się marnujesz. A taka kariera piosenkarza by cię czekała. – powiedziałam z powagą, a on na te słowa odwrócił się na pięcie.

- Bardzo śmieszne. Długo już tu stoisz?

- Dobrych kilka piosenek w twoim wykonaniu. – zaśmiałam się.

- Zawsze jesteś taka?  -odwzajemnił uśmiech.

- Perfidna? Tak. Kocham to. – roześmiałam się. A tak w ogóle to skąd masz moje rzeczy?

- Przywiozłem ci. A skąd to chyba nie muszę mówić. – skrzywił się.

- Co tam dobrego smażysz? – zmieniłam temat. Zauważył, że nie chcę o tym rozmawiać…

- Naleśniki z nutellą. – zaprezentował je.

Od razu wzięliśmy się za jedzenie.

- Smakowało?  -zapytał zbierając naczynia.

- Tak. Podziwiam takich ludzi jak ty.

- Dlaczego?

- Ja nie umiem gotować. – pokiwałam przecząco głową. – Na razie opanowałam zaparzenie kawy i smażenie jajecznicy.

- Nikt nie jest doskonały. A o której lecimy do Polski? – zapytał.

Że co? Że lecimy?

- Lecę o 15.00.

- Lecimy o 15.00. – poprawił mnie uśmiechając się.

- Zwariowałeś? Masz wakacje, powinieneś odpocząć, a ja i tak ci je psuję.

- Nie przekonasz mnie. Bilet mam już zarezerwowany.

- Nie musisz.

- Muszę.

- Matt… - zaczęłam.

- Nie lubię się sprzeczać. – zaśmiał się.

- Idiota.  – pokręciłam głową.

- Nie obrażaj. – udał że się obraził.

- Tylko stwierdzam fakty. – wzięłam łyk kawy.

- O nie, tak to nie będzie. – podszedł i zaczął mnie łaskotać.

- Anderson, bo zaraz rozlejesz kawę… - nie zdążyłam dokończyć, bo kawa wylądowała na jego spodniach, a ja zaczęłam się śmiać.

- To było zaplanowane, tak? – popatrzył z uśmiechem na swoje spodnie.

- Ups… - skrzywiłam się.

- Nie widzę, żeby było ci przykro.

- Bo ja to tak tego nie okazuję. – pokiwałam głową.

- Mam prośbę. Pójdziesz do mojego pokoju i przyniesiesz moje spodenki, a ja od razu pognam z tym do łazienki?

- Jasne.

Poszłam do jego pokoju i wzięłam pierwsze lepsze z szafki, a następnie weszłam do łazienki. Trochę było mi głupio tak wparować gdy on się przebierał.

Lekko zapukałam do drzwi. Gdy usłyszałam ,,proszę’’ weszłam spełnić misję: dostarczyć Andersonowi spodenki. Zakryłam dłońmi oczy a następnie otworzyłam drzwi. Po omacku weszłam do środka. I wychyliłam rękę ze spodenkami w jego stronę. Usłyszałam śmiech, ale nie zdecydowałam się opuścić rąk.

Po chwili poczułam pocałunek w policzek. Natychmiast otworzyłam oczy.

- A to za co? – zaśmiałam się.

- Głuptas. – szturchnął mnie w żebro.

- Yyyy… ubierz się bo się przeziębisz. – spojrzałam na niego.

- Jak ty się o mnie troszczysz. – wziął ode mnie spodenki.

Ubrał się, a następnie wyszedł do pokoju się pakować.

Godzina 14.00 Pojechaliśmy taksówką na lotnisko. Wsiedliśmy do samolotu. W głowie miałam tysiące scenariuszy, co się będzie działo w Polsce.

- Może coś mi o sobie opowiesz? – spytał nagle Matt. Siedziałam koło okna. Czułam na sobie jego wzrok.

- Przecież wszystko o mnie wiesz. – zaśmiałam się.

- No chyba nie. Opowiedz mi tak od początku co kiedyś robiłaś.

- Nie będę cię zanudzać. – spojrzałam na niego.

- To ja zacznę. – uśmiechnął się i zaczął opowiadać mi o swoim dzieciństwie, jak  zgubił się w supermarkecie. Trochę mnie rozluźniły jego opowieści. Prawie płakałam ze śmiechu.

- Teraz twoja kolej.

- Za dużo by mówić.

- Mamy dużo czasu.

Przekonał mnie swoim uśmiechem. Nie umiałam mu odmówić. Gdy skończyłam on nic nie mówił.

- Aż tak cię zanudziłam? – roześmiałam się.

- Nie, po prostu nie wiem co mam powiedzieć. Nie miałaś tak kolorowego życia jak ja, no oczywiście oprócz zaginięcia w supermarkecie. – roześmialiśmy się.

Wreszcie ujrzałam lotnisko w Warszawie. Zdecydowaliśmy się od razu jechać do domu w Bełchatowie. Wzięłam swój samochód i pojechaliśmy przed siebie. Dobrze że miałam klucze od mieszkania.

Przyszedł czas na rozmowę z trenerem, chłopakami, Bartkiem… Czy mu wybaczę?....

****************************************************************************

Kto mi w końcu powie co z tym Ignaczakiem w kadrze!? Krótki... Ostatnio coś brak weny ;/ ale następny będzie już ciekawszy ;D